Menaion September 8

ΤΗ Η' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Γενέθλιον τής Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου.

ΕΝ ΤΩ ΜΙΚΡΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Ιστώμεν Στίχους δ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α'

Tών ουρανίων ταγμάτων

Ιωακείμ καί η Άννα πανηγυρίζουσι, τήν απαρχήν τεκόντες, τής ημών σωτηρίας, τήν μόνην Θεοτόκον, οίς καί ημείς, συνεορτάζομεν σήμερον, τήν εκ τής ρίζης εκείνης τού Ιεσσαί, μακαρίζοντες Παρθένον αγνήν.

Εξ Άννης σήμερον ράβδος, φυτόν θεόσδοτον, η Θεοτόκος έφυ, σωτηρία ανθρώπων, εξ ής ο τών απάντων Δημιουργός, γεννηθείς υπέρ έννοιαν, τήν τού Αδάμ εκκαθαίρει ως αγαθός, πάσαν λύμην αγαθότητι.

Ηθεοχώρητος Κόρη, καί Θεοτόκος αγνή, τών Προφητών τό κλέος, τού Δαυίδ η θυγάτηρ, σήμερον γεννάται εξ, Ιωακείμ, καί τής Άννης τής σώφρονος, καί τού Αδάμ τήν κατάραν τήν εις ημάς, ανατρέπει εν τώ τόκω αυτής.

Η πρώην άγονος χώρα, γήν καρποφόρον γεννά, καί εξ ακάρπου μήτρας, καρπόν άγιον δούσα, γάλακτι εκτρέφει, θαύμα φρικτόν! η τροφός τής ζωής ημών, η τόν ουράνιον άρτον εν τή γαστρί, δεξαμένη γαλουχείται μαζώ.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Δεύτε φιλοπάρθενοι πάντες, καί τής αγνείας ερασταί, δεύτε υποδέξασθε πόθω, τής παρθενίας τό καύχημα, εκ πέτρας βλυστάνουσαν στερεάς, τήν πηγήν τής ζωής, καί εκ τής ατεκνούσης, τήν βάτον τού αύλου πυρός, καί καθαίροντος, καί φωτίζοντος τάς ψυχάς ημών.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Γόνος Ιωακείμ, καί Άννης η Παρθένος, εφάνη τοίς ανθρώποις, τών δεσμών αφιείσα, τής αμαρτίας άπαντας.

Στίχ. Άκουσον, θύγατερ, καί ίδε, καί κλίνον τό ούς σου, καί επιλάθου τού λαού σου, καί τού οίκου τού πατρός σου, καί επιθυμήσει ο Βασιλεύς τού κάλλους σου.

Όρος ως αληθώς, κατάσκιον εδείχθη, η στείρωσις τής Αννης, εξ ού η σωτηρία, πάσι πιστοίς δεδώρηται.

Στιχ. Τό πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οι πλούσιοι τού λαού.

Ρήξασα τά δεσμά, στειρώσεως τής Άννης, η πάναγνος Παρθένος, προήλθε τοίς ανθρώποις, τήν άφεσιν βραβεύουσα.

Δόξα... Καί νύν... Όμοιον

Ίωμεν οι πιστοί, δοξάζοντες τήν Κόρην, ετέχθη γάρ εκ στείρας, τήν στειρωθείσαν φύσιν, ημών ανακαινίζουσα.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Η γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν εμήνυσε πάση τή οικουμένη, εκ σού γάρ ανέτειλεν ο ήλιος τής δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών, καί λύσας τήν κατάραν, έδωκε τήν ευλογίαν, καί καταργήσας τόν θάνατον, εδωρήσατο ημίν ζωήν τήν αιώνιον.

ΕΝ ΤΩ ΜΕΓΑΛΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Μετά τόν Προοιμιακόν, τού Μακάριος ανήρ, τήν α' στάσιν. Εις δέ τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν τά παρόντα Ιδιόμελα.

Ήχος πλ. β' Σεργίου

Σήμερον, ο τοίς νοεροίς θρόνοις επαναπαυόμενος Θεός, θρόνον άγιον επί γής εαυτώ προητοίμασεν, ο στερεώσας εν σοφία τούς ουρανούς, ουρανόν έμψυχον, εν φιλανθρωπία κατεσκεύασεν, εξ ακάρπου γάρ ρίζης, φυτόν ζωηφόρον, εβλάστησεν ημίν τήν Μητέρα αυτού, ο τών θαυμασίων Θεός, καί τών ανελπίστων ελπίς, Κύριε δόξα σοι.

Ο αυτός

Αύτη ημέρα Κυρίου, αγαλλιάσθε λαοί, ιδού γάρ τού φωτός ο νυμφών, καί η βίβλος τού λόγου τής ζωής, εκ γαστρός προελήλυθε, καί η κατά ανατολάς πύλη αποκυηθείσα, προσμένει τήν είσοδον τού Ιερέως τού μεγάλου, μόνη καί μόνον εισάγουσα Χριστόν εις τήν οικουμένην, πρός σωτηρίαν τών ψυχών ημών.

Ο αυτός

Ει καί θείω βουλήματι, περιφανείς στείραι γυναίκες εβλάστησαν, αλλά πάντων η Μαρία τών γεννηθέντων, θεοπρεπώς υπερέλαμψεν, ότι καί εξ αγόνου παραδόξως τεχθείσα μητρός, έτεκεν εν σαρκί τόν απάντων Θεόν, υπέρ φύσιν εξ ασπόρου γαστρός, η μόνη πύλη τού μονογενούς Υιού τού Θεού, ήν διελθών κεκλεισμένην διεφύλαξε, καί πάντας σοφώς οικονομήσας, ως οίδεν αυτός, πάσι τοίς ανθρώποις, σωτηρίαν απειργάσατο.

Ο αυτός

Στεφάνου Αγιοπολίτου

Σήμερον στειρωτικαί πύλαι ανοίγονται, καί πύλη παρθενική θεία προέρχεται, Σήμερον καρπογονείν η χάρις απάρχεται, εμφανίζουσα τώ κόσμω Θεού Μητέρα, δι' ής τά επίγεια, τοίς ουρανοίς συνάπτεται, εις σωτηρίαν τών ψυχών ημών.

Ο αυτός

Σήμερον τής παγκοσμίου χαράς τά προοίμια, σήμερον έπνευσαν αύραι, σωτηρίας προάγγελοι, η τής φύσεως ημών διαλέλυται στείρωσις, η γάρ στείρα μήτηρ δείκνυται, τής παρθενευούσης μετά τόκον τού κτίσαντος, εξ ής τό αλλότριον οικειούται ο φύσει Θεός, καί τοίς πλανηθείσι διά σαρκός σωτηρίαν απεργάζεται, Χριστός ο φιλάνθρωπος, καί λυτρωτής τών ψυχών ημών.

Ο αυτός

Σήμερον η στείρα Άννα τίκτει θεόπαιδα, τήν εκ πασών τών γενεών προεκλεχθείσαν, εις κατοίκησιν τώ παμβασιλεί, καί Κτίστη Χριστώ τώ Θεώ, εις εκπλήρωσιν τής θείας οικονομίας, δι' ής ανεπλάσθημεν οι γηγενείς, καί ανεκαινίσθημεν εκ τής φθοράς, πρός ζωήν τήν άληκτον.

Δόξα... Καί νύν...

Ο αυτός Σεργίου

Σήμερον, ο τοίς νοεροίς θρόνοις επαναπαυόμενος Θεός, θρόνον άγιον επί γής εαυτώ προητοίμασεν, ο στερεώσας εν σοφία τούς ουρανούς, ουρανόν έμψυχον, εν φιλανθρωπία κατεσκεύασεν, εξ ακάρπου γάρ ρίζης φυτόν ζωηφόρον, εβλάστησεν ημίν τήν Μητέρα αυτού, ο τών θαυμασίων Θεός, καί τών ανελπίστων ελπίς, Κύριε δόξα σοι.

Είσοδος τό Φώς ιλαρόν, τό Προκείμενον, καί τά Αναγνώσματα.

Γενέσεως τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. 28, 10-17)

Εξήλθεν Ιακώβ από τού φρέατος τού όρκου καί επορεύθη εις Χαρράν. Καί απήντησε τόπω, καί εκοιμήθη εκεί, έδυ γάρ ο ήλιος, καί έλαβεν από τών λίθων τού τόπου, καί εθηκεπρός κεφαλής αυτού, καί εκοιμήθη εν τώ τόπω εκείνω, καί ενυπνιάσθη. Καί ιδού κλίμαξ εστηριγμένη εν τή γή, ής η κεφαλή αφικνείτο εις τόν Ουρανόν, καί οι Άγγελοι τού Θεού ανέβαινον καί κατέβαινον επ' αυτής. Ο δέ Κύριος επεστήρικτο επ' αυτής, καί είπεν. Εγώ ειμι ο Θεός Αβραάμ τού πατρός σου, καί ο Θεός Ισαάκ, μή φοβού, η γή, εφ' ής σύ καθεύδεις επ' αυτής, σοί δώσω αυτήν, καί τώ σπέρματί σου. Καί έσται τό σπέρμα σου ωσεί άμμος τής γής καί πλατυνθήσεται επί θάλασσαν, καί λίβα, καί βορράν, καί επί ανατολάς, καί ενευλογηθήσονται εν σοί πάσαι αι φυλαί τής γής, καί εν τώ σπέρματί σου. Καί ιδού εγώ ειμι μετά σού, διαφυλάσσων σε εν τή οδώ πάση, ού εάν πορευθής, καί επιστρέψω σε εις τήν γήν ταύτην, ότι ου μή σε εγκαταλίπω, έως τού ποιήσαι με πάντα όσα ελάλησά σοι. Καί εξηγέρθη Ιακώβ εκ τού ύπνου αυτού καί είπεν. Ότι εστί Κύριος εν τώ τόπω τούτω, εγώ δέ ουκ ήδειν. Καί εφοβήθη, καί είπεν. Ως φοβερός ο τόπος ούτος! Ουκ έστι τούτο, αλλ' ή οίκος Θεού, καί αύτη η πύλη τού ουρανού.

Προφητείας, Ιεζεκιήλ τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. 43, 27 & 44, 1-4)

Έσται από τής ημέρας τής ογδόης καί επέκεινα, ποιήσουσιν οι Ιερείς επί τό θυσιαστήριον τά ολοκαυτώματα υμών, καί τά τού σωτηρίου υμών, καί προσδέξομαι υμάς, λέγει Κύριος (μδ' 1). Καί επέστρεψέ με κατά τήν οδόν τής πύλης τών Αγίων τής εξωτέρας τής βλεπούσης κατά ανατολάς, καί αύτη ήν κεκλεισμένη. Καί είπε Κύριος πρός με. Η πύλη αύτη κεκλεισμένη έσται, ουκ ανοιχθήσεται, καί ουδείς ου μή διέλθη δι' αυτής, ότι Κύριος ο Θεός, Ισραήλ εισελεύσεται δι' αυτής, καί έσται κεκλεισμένη. Διότι ο Ηγούμενος ούτος κάθηται επ' αυτήν τού φαγείν άρτον ενώπιον Κυρίου, κατά τήν οδόν τού Αιλάμ τής πύλης εισελεύσε ται, καί κατά τήν οδόν αυτού εξελεύσεται. Καί εισήγαγέ με κατά τήν οδόν τής πύλης τών Αγίων τής πρός βορράν, κατέναντι τού οίκου, καί είδον καί ιδού πλήρης δόξης ο οίκος Κυρίου.

Παροιμιών τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. 9, 1-11)

Η σοφία ωκοδόμησεν εαυτή οίκον καί υπήρεισε στύλους επτά. Έσφαξε τά εαυτής θύματα, καί εκέρασεν εις κρατήρα τόν εαυτής οίνον, καί ητοιμάσατο τήν εαυτής τράπεζαν. Απέστειλε τούς εαυτής δούλους, συγκαλούσα μετά υψηλού κηρύγματος, ως επί κρατήρα, λέγουσα. Ός εστιν άφρων, εκκλινάτω πρός με, καί τοίς ενδεέσι φρενών είπεν. Έλθετε φάγετε τόν εμόν άρτον, καί πίετε οίνον, όν κεκέρακα υμίν, απολίπετε αφροσύνην, καί ζήσεσθε, καί ζητήσατε φρόνησιν, ίνα βιώσητε, καί κατορθώσητε σύνεσιν εν γνώσει, ο παιδεύων κακούς, λήψεται εαυτώ ατιμίαν, ελέγχων δέ τόν ασεβή, μωμήσεται εαυτόν, (οι γάρ έλεγχοι τώ ασεβεί, μώλωπες αυτώ). Μή έλεγχε κακούς, ίνα μή μισήσωσί σε, έλεγχε σοφόν καί αγαπήσει σε. Δίδου σοφώ αφορμήν, καί σοφώτερος έσται, γνώριζε δικαίω, καί προσθήσει τού δέχεσθαι. Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου, καί βουλή Αγίων, σύνεσις, (τό γάρ γνώναι Νόμον, διανοίας εστίν αγαθής), τούτω γάρ τώ τρόπω πολύν ζήσεις χρόνον, καί προστεθήσεταί σοι έτη ζωής.

Εις τήν Λιτήν, Στιχηρά Ιδιόμελα.

Ήχος α'

Στεφάνου Αγιοπολίτου

Η απαρχή τής ημών σωτηρίας, λαοί σήμερον γέγονεν, ιδού γάρ η προορισθείσα από γενεών αρχαίων, Μήτηρ καί Παρθένος, καί δοχείον Θεού, εκ στείρας γεννηθήναι προέρχεται, άνθος εκ τού Ιεσσαί, καί εκ τής ρίζης αυτού ράβδος εβλάστησεν, Ευφραινέσθω Αδάμ ο προπάτωρ, καί η Εύα αγαλλιάσθω χαίρουσα, ιδού γάρ η οικοδομηθείσα εκ πλευράς τού Αδάμ, τήν θυγατέρα καί απόγονον, μακαρίζει εμφανώς, Ετέχθη μοι γάρ φησι λύτρωσις, δι' ής εκ τών δεσμών τού Άδου ελευθερωθήσομαι, Αγαλλιάσθω ο Δαυϊδ κρούων τήν κινύραν, καί ευλογείτω τόν Θεόν, ιδού γάρ η Παρθένος πρόεισιν εκ πέτρας αγόνου, πρός σωτηρίαν τών ψυχών ημών.

Ήχος β'

Δεύτε φιλοπάρθενοι πάντες, καί τής αγνείας ερασταί, δεύτε υποδέξασθε πόθω, τής παρθενίας τό καύχημα, εκ πέτρας βλυστάνουσαν στερεάς, τήν πηγήν τής ζωής, καί εκ τής ατεκνούσης, τήν βάτον τού αϋλου πυρός, τού καθαίροντος, καί φωτίζοντος τάς ψυχάς ημών.

Ο αυτός Ανατολίου

Τίς ο ήχος τών εορταζόντων γίνεται; Ιωακείμ καί Άννα πανηγυρίζουσι μυστικώς, Συγχάρητε ημίν λέγοντες, Αδάμ καί Εύα σήμερον, ότι τοίς πάλαι παραβάσει κλείσασι Παράδεισον, καρπός ευκλεέστατος ημίν εδόθη, η θεόπαις Μαρία, ανοίγουσα τούτοις πάσι τήν είσοδον.

Ο αυτός

Η προορισθείσα παντάνασσα, Θεού κατοικητήριον, εξ ακάρπου σήμερον νηδύος προήκται, τής Άννης ηγλαϊσμένης, τής αϊδίου ουσίας τό θείον τέμενος, δι' ής ιταμός Άδης καταπεπάτηται, καί παγγενή Εύα εν ασφαλεί ζωή εισοικίζεται, ταύτη επαξίως εκβοήσωμεν, Μακαρία σύ εν γυναιξί, καί ο καρπός τής κοιλίας σου ευλογημένος.

Δόξα... Καί νύν...

Ήχος πλ. δ'

Σεργίου Αγιοπολίτου

Εν ευσήμω ημέρα εορτής ημών σαλπίσωμεν, πνευματική κιθάρα, η γάρ εκ σπέρματος Δαυϊδ, σήμερον τίκτεται, η Μήτηρ τής ζωής τό σκότος λύουσα, τού Αδάμ η ανάπλασις, καί τής Εύας η ανάκλησις, τής αφθαρσίας η πηγή, καί τής φθοράς απαλλαγή, δι' ής ημείς εθεώθημεν, καί τού θανάτου ελυτρώθημεν, καί βοήσωμεν αυτή σύν τώ Γαβριήλ οι πιστοί, Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σού, διά σού, χαριζόμενος ημίν τό μέγα έλεος.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά. Ιδιόμελα.

Ήχος δ' Γερμανού Πατριάρχου

Η παγκόσμιος χαρά, εκ τών δικαίων ανέτειλεν ημίν, εξ Ιωακείμ καί τής Άννης, η πανύμνητος Παρθένος, ήτις δι' υπερβολήν αγαθότητος, ναός Θεού έμψυχος γίνεται, καί μόνη κατά αλήθειαν, Θεοτόκος γνωρίζεται, Αυτής ταίς ικεσίαις Χριστέ ο Θεός, τώ κόσμω τήν ειρήνην κατάπεμψον, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.

Δι' Αγγέλου προρρήσεως, γόνος πάνσεπτος, εξ, Ιωακείμ καί τής Άννης τών δικαίων, σήμερον προήλθες Παρθένε, ουρανός καί θρόνος Θεού, καί δοχείον καθαρότητος, τήν χαράν προμηνύουσα παντί τώ κόσμω, τής ζωής ημών πρόξενε, κατάρας αναίρεσις, ευλογίας η αντίδοσις, Διό εν τή γεννήσει σου Κόρη θεόκλητε, τήν ειρήνην αίτησαι, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.

Στιχ. Τό πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οι πλούσιοι τού λαού.

Στείρα άγονος η Άννα, σήμερον χείρας κροτείτω φαιδρώς, λαμπροφορείτω τά επίγεια, βασιλείς σκιρτάτωσαν, ιερείς εν ευλογίαις ευφραινέσθωσαν, εορταζέτω ο σύμπας κόσμος, ιδού γάρ η Βασίλισσα καί άμωμος νύμφη τού Πατρός, εκ τής ρίζης τού Ιεσσαί ανεβλάστησεν, Ουκ έτι γυναίκες εν λύπαις τέξονται τέκνα, η χαρά γάρ εξήνθησε, καί η ζωή τών άνθρώπων εν κόσμω πολιτεύεται, Ουκ έτι τά δώρα τού Ιωακείμ αποστρέφονται, ο θρήνος γάρ τής Άννης εις χαράν μετεβλήθη, Συγχάρητέ μοι λεγούσης, πάς εκλεκτός Ισραήλ, ιδού γάρ δέδωκέ μοι Κύριος, τό έμψυχον παλάτιον τής θείας δόξης αυτού, εις κοινήν ευφροσύνην καί χαράν, καί σωτηρίαν τών ψυχών ημών.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Σεργίου Αγιοπολίτου

Δεύτε άπαντες πιστοί, πρός τήν Παρθένον δράμωμεν, ιδού γάρ γεννάται, η πρό γαστρός προορισθείσα τού Θεού ημών Μήτηρ, τό τής παρθενίας κειμήλιον, ή τού Ααρών βλαστήσασα ράβδος, εκ τής ρίζης τού Ιεσσαί, τών Προφητών τό κήρυγμα, καί τών δικαίων, Ιωακείμ καί Άννης τό βλάστημα, Γεννάται τοίνυν, καί ο κόσμος σύν αυτή ανακαινίζεται, Τίκτεται, καί η Εκκλησία τήν εαυτής ευπρέπειαν καταστολίζεται, ο ναός ο άγιος, τό τής θεότητος δοχείον, τό παρθενικόν όργανον, ο βασιλικός θάλαμος, εν ώ τό παράδοξον τής απορρήτου ενώσεως, τών συνελθουσών επί Χριστού φύσεων, ετελεσιουργήθη μυστήριον, όν προσκυνούντες ανυμνούμεν, τήν τής Παρθένου πανάμωμον γέννησιν.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Αναβόησον Δαυϊδ, τί ώμοσέ σοι ο Θεός; Ά μοι ώμοσε φησί, καί εκπεπλήρωκεν ιδού, εκ τού καρπού τής κοιλίας μου δούς τήν Παρθένον, εξ ής ο πλαστουργός, Χριστός ο νέος Αδάμ, ετέχθη βασιλεύς, επί τού θρόνου μου, καί βασιλεύει σήμερον, ο έχων τήν βασιλείαν ασάλευτον, Η στείρα τίκτει, τήν Θεοτόκον, καί τροφόν τής ζωής ημών.

Δόξα... Καί νύν... τό αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα όμοιον

Εκ τής ρίζης Ιεσσαί, καί εξ όσφύος τού Δαυϊδ, η θεόπαις Μαριάμ, τίκτεται σήμερον ημίν, καί νεουργείται, η σύμπασα καί θεουργείται, Συγχάρητε ομού, ο ουρανός καί η γή, αινέσατε αυτήν, αι πατριαί τών εθνών, Ιωακείμ ευφραίνεται, καί Άννα πανηγυρίζει κραυγάζουσα, Η στείρα τίκτει, τήν Θεοτόκον, καί τροφόν τής ζωής ημών.

Δόξα... Καί νύν... τό αυτο

Μετά τόν Πολυέλεον

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τό προσταχθέν μυστικώς

Αγαλλιάσθω ουρανός, γή ευφραινέσθω, ο τού Θεού γάρ ουρανός, εν γή ετέχθη, η Θεόνυμφος αύτη εξ επαγγελίας, Η στείρα βρέφος θηλάζει τήν Μαριάμ καί χαίρει επί τώ τόκω Ιωακείμ, Ράβδος λέγων ετέχθη μοι, εξ ής τό άνθος Χριστός, εβλάστησεν εκ ρίζης Δαυϊδ, Όντως θαύμα παράδοξον!

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Οι Αναβαθμοί, τό α' Αντίφωνον τού δ' Ήχου.

Οι Αναβαθμοί Αντίφωνον Α'

· Εκ νεότητός μου πολλά πολεμεί με πάθη, αλλ' αυτός αντιλαβού, καί σώσον Σωτήρ μου.

· Οι μισούντες Σιών, αισχύνθητε από τού Κυρίου, ως χόρτος γάρ, πυρί έσεσθε απεξηραμμένοι.

Δόξα... Καί νύν...

Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται, καί καθάρσει υψούται λαμπρύνεται, τή τριαδική Μονάδι ιεροκρυφίως.

Προκείμενον Ήχος δ'

Μνησθήσομαι τού ονόματός σου εν πάση γενεά καί γενεά.

Στίχ. Εξηρεύξατο η καρδία μου λόγον αγαθόν.

Τό, Πάσα πνοή

Ευαγγέλιον εκ τού κατά Λουκάν.

Αναστάσα Mαριάμ επορεύθη...

Δόξα... Ταίς τής Θεοτόκου...

Καί νύν... τό αυτό

Στίχ. Ελέησόν με ο Θεός κατά τό μέγα έλεός σου...

Τό Ιδιόμελον

Ήχος δ' Γερμανού Πατριάρχου

Οι Κανόνες τού Κυρίου Ιωάννου μετά τών Ειρμών εις η καί τού Κυρίου Ανδρέου Τροπάρια εις ς'.

Ο Κανών τού Κυρίου Ιωάννου

Ωδή α' Ήχος β'

Ο Ειρμός

«Δεύτε λαοί, άσωμεν άσμα Χριστώ τώ Θεώ, τώ διελόντι θάλασσαν, καί οδηγήσαντι, τόν λαόν όν ανήκε, δουλείας Αιγυπτίων, ότι δεδόξασται».

Δεύτε πιστοί, Πνεύματι θείω γηθόμενοι, τήν εξ ακάρπου σήμερον, επιδημήσασαν, εις βροτών σωτηρίαν, αειπάρθενον Κόρην, ύμνοις τιμήσωμεν.

Χαίρε σεμνή, Μήτηρ καί δούλη Χριστού τού Θεού, η τής αρχαίας πρόξενος, μακαριότητος, τών ανθρώπων τώ γένει, σέ πάντες επαξίως, ύμνοις δοξάζομεν.

Η τής ζωής, τίκτεται σήμερον γέφυρα, δι' ής βροτοί ανάκλησιν, τής καταπτώσεως, τής εις Άδου ευρόντες, Χριστόν τόν ζωοδότην, ύμνοις δοξάζουσιν.

Ο Κανών τού Κυρίου Ανδρέου.

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Ο Ειρμός

«Τώ συντρίψαντι πολέμους, εν βραχίονι αυτού, καί διαβιβάσαντι, τόν Ισραήλ εν Ερυθρά θαλάσση, άσωμεν αυτώ, ως λυτρωτή ημών Θεώ, ότι δεδόξασται».

Χορευέτω πάσα κτίσις, ευφραινέσθω καί Δαυϊδ, ότι εκ φυλής αυτού, καί εκ τού σπέρματος αυτού, προήλθε ράβδος, άνθος φέρουσα τόν Κύριον, καί λυτρωτήν τού παντός.

Η Αγία τών Αγίων, εν αγίω ιερώ βρέφος ανατίθεται, ανατραφήναι εκ χειρός Αγγέλου, πάντες ούν πιστώς συνεορτάσωμεν, εν τή γεννήσει αυτής.

Στείρα άγονος η Άννα, αλλ' ουκ άτεκνος Θεώ, ήδη γάρ προώριστο, εκ γενεών αγνής Παρθένου Μήτηρ, όθεν ο τής κτίσεως εβλάστησε, Κτίστης εν δούλου μορφή.

Σέ τήν άσπιλον αμνάδα, την τό έριον Χριστώ, μόνην εκ κοιλίας σου προσαγαγούσαν, τήν ημών ουσίαν, πάντες εκ τής Άννης τικτομένην σε, ύμνοις γεραίρομεν.

Δόξα...

Τρία άναρχα δοξάζω, τρία άγια υμνώ, τρία συναϊδια, εν ουσιότητι μιά κηρύττω, εις γάρ έν Πατρί Υιώ καί Πνεύματι, δοξολογείται Θεός.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τίς εώρακε παιδίον, ο ουκ έσπειρε πατήρ, γάλακτι τρεφόμενον; ή πού τεθέαται παρθένος Μήτηρ; Όντως υπέρ έννοιαν αμφότερα, Θεογεννήτορ αγνή.

Καταβασία

«Σταυρόν χαράξας Μωσής, επ' ευθείας ράβδω τήν Ερυθράν διέτεμε, τώ Ισραήλ πεζεύσαντι, τήν δέ επιστρεπτικώς, Φαραώ τοίς άρμασι κροτήσας ήνωσεν, επ' εύρους διαγράψας, τό αήττητον όπλον, διό Χριστώ άσωμεν, τώ Θεώ ημών ότι δεδόξασται».

Ωδή γ' Ο Ειρμός

«Στερέωσον ημάς εν σοί Κύριε, ο ξύλω νεκρώσας τήν αμαρτίαν, καί τόν φόβον σου εμφύτευσον, εις τάς καρδίας ημών τών υμνούντων σε».

Αμέμπτως τώ Θεώ πολιτευσάμενοι, τήν πάντων εκύησαν σωτηρίαν, οι θεόφρονες γεννήτορες, τής τόν Κτίστην τεκούσης καί Θεόν ημών.

Ο πάσι τήν ζωήν πηγάζων Κύριος, εκ στείρας προήγαγε τήν Παρθένον, ήν εισδύναι κατηξίωσε, μετά τόκον φυλάξας αδιάφθορον.

Τής Άννης τόν καρπόν Μαρίαν σήμερον, τήν βότρυν κυήσασαν ζωηφόρον, ως Θεοτόκον ανυμνήσωμεν, προστασίαν τε πάντων καί βοήθειαν.

Ειρμός άλλος

«Εστερεώθη η καρδία μου εν Κυρίω, υψώθη τό κέρας μου εν Θεώ μου, επλατύνθη επ' εχθρούς μου τό στόμα μου, ευφράνθη εν σωτηρίω σου».

Ευλογημένη η κοιλία σου σώφρων Άννα, καρπόν γάρ ήνθησε παρθενίας, τήν ασπόρως τόν τροφέα τής κτίσεως, τεκούσαν καί λυτρωτήν Ιησούν.

Σέ μακαρίζει Αειπάρθενε πάσα κτίσις, εξ Άννης σήμερον γεννηθείσαν, τήν εκ ρίζης Ιεσσαί ράβδον άχραντον, τό άνθος Χριστόν βλαστήσασαν.

Σέ ανωτέραν πάσης κτίσεως Θεοτόκε, δεικνύων άχραντε ο Υιός σου, τήν εξ Άννης μεγαλύνει σου γέννησιν, καί πάντας ευφραίνει σήμερον.

Ανατραφείσα εις τά Άγια τών Αγίων, Παρθένε άχραντε Θεοτόκε, ανωτέρα ανεδείχθης τής κτίσεως, τόν Κτίστην σαρκί κυήσασα.

Δόξα...

Σέ προσκυνούμεν Πάτερ άναρχε τή ουσία, υμνούμεν άχρονον τόν Υιόν σου, καί τό Πνεύμα συναϊδιον σέβομεν, ως ένα τά τρία φύσει Θεόν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τόν φωτοδότην καί αρχίζωον τών ανθρώπων, τεκούσα άχραντε Θεοτόκε, ανεδείχθης θησαυρός τής ζωής ημών, καί πύλη τού απροσίτου φωτός.

Καταβασία

«Ράβδος εις τύπον τού μυστηρίου παραλαμβάνεται, τώ βλαστώ γάρ προκρίνει τόν ιερέα, τή στειρευούση δέ πρώην Εκκλησία νύν εξήνθησε, ξύλον Σταυρού, εις κράτος καί στερέωμα».

Η Υπακοή Ήχος β'

Πύλην αδιόδευτον ο Προφήτης, μόνω τώ Θεώ ημών τηρουμένην, τήν Αγίαν Παρθένον εκάλεσε, δι' αυτής διήλθεν ο Κύριος, εξ αυτής προήλθεν ο Υψιστος, καί πάλιν εσφραγισμένην κατέλιπε, λυτρούμενος εκ φθοράς Τήν ζωήν ημών.

Κάθισμα Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Η Παρθένος Μαριάμ, και Θεοτόκος αληθώς, ως νεφέλη τού φωτός, σήμερον έλαμψεν ημίν, καί εκ Δικαίων προέρχεται εις δόξαν ημών, Ουκ έτι ο Αδάμ κατακρίνεται, η Εύα τών δεσμών ηλευθέρωται, καί διά τούτο κράζομεν βοώντες, εν παρρη σία τή μόνη Αγνή, Χαράν μηνύει, η γέννησίς σου, πάση τή οικουμένη.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Εισακήκοα Κύριε, τήν ακοήν τής σής οικονομίας, καί εδόξασά σε μόνε φιλάνθρωπε».

Ανυμνούμέν σε Κύριε, τόν τοίς πιστοίς σωτήριον λιμένα, παρασχόντα πάσι τήν σέ κυήσασαν.

Σέ Θεόνυμφε καύχημα, πάσι Χριστός ανέδειξε καί κράτος, τοίς υμνούσι πίστει σού τό μυστήριον.

Απειρόγαμε Δέσποινα, ταίς σαίς λταίς λυτρούμενοι πταισμάτων, ευγνωμόνως πάντες σέ μακαρίζομεν.

Ειρμός άλλος

«Ακήκοα Κύριε τήν ακοήν σου καί εφοβήθην, οτι αρρήτω βουλή, Θεός ών αϊδιος, εκ τής Παρθένου προήλθες σαρκωθείς, Δόξα τή δόξη σου Χριστέ, δόξα τή δυνάμει σου».

Τήν πάνσεπτον γέννησιν τής Θεοτόκου, ψαλμοίς καί ύμνοις, δοξολογούντες πιστοί, τόν άψευστον, τόν τώ Δαυϊδ προομόσαντα καρπόν, εκ τής οσφύος παρασχείν, πίστει προσκυνήσωμεν.

Διήνοιξας Κύριε τήν μήτραν Σάρρας, καρπόν εν γήρα τόν Ισαάκ παρασχών, ο αυτός καί σήμερον, τή ευσεβεί Άννη δέδωκας Σωτήρ, εκ μήτρας γόνιμον καρπόν, άσπιλον Μητέρα τήν σήν.

Επήκουσας Κύριε τής προσευχής μου, λεγέτω Άννα, επαγγελίας καρπόν, παρασχών μοι σήμερον, τήν εκ πασών γενεών καί γυναικών προορισθείσαν, εις αγνήν άχραντον Μητέρα σου.

Συγχαίρει σοι σήμερον θεόφρον Άννα, η οικουμένη, τού λυτρωτού γάρ αυτής, τήν Μητέρα ήνθησας, τήν εκ ρίζης βλαστήσασαν Δαυϊδ, δυνάμεως ράβδον ημίν, φέρουσαν τό άνθος Χριστόν.

Δόξα...

Δοξάζω σε άναρχε Τριάς, αμέριστε τή ουσία, χερουβικώς εκβοών, τή πηλίνη γλώσση μου, Άγιος Άγιος Άγιος, ο ών καί διαμένων εις αεί, είς Θεός αϊδιος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Πεπλήρωνται Άχραντε, τών θεηγόρων αι προφητείαι, εν τή γεννήσει τή σή, τών πιστώς καλούντων σε, σκηνήν καί πύλην καί όρος νοητόν, βάτον καί ράβδον Ααρών, φυείσαν εκ ρίζης Δαυϊδ.

Καταβασία

«Εισακήκοα Κύριε, τής οικονομίας σου τό μυστήριον, κατενόησα τά έργα σου, καί εδόξασά σου τήν θεότητα».

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Οσκιόγραφον αχλύν, αινιγμάτων σκεδάσας, καί τών πιστών εκβάσει τής αληθείας, διά τής θεόπαιδος, καταυγάσας τάς καρδίας, καί ημάς τώ φωτί σου Χριστέ καθοδήγησον».

Ανυμνήσωμεν λαοί, τήν τών πάντων αιτίαν, τού καθ' ημάς γενέσθαι τόν αίτιον, ής τόν τύπον έχαιρον, αξιούμενοι Προφήται, εναργή σωτηρίαν ταύτης καρπούμενοι.

Τής ανίκμου ο βλαστός ράβδου τού ιερέως, τώ Ισραήλ εδήλωσε πρόκρισιν, καί νύν τήν λαμπρότητα, τών φυσάντων παραδόξως, δαδουχεί τό εκ στείρας πανένδοξον

κύημα.

Ειρμός άλλος

«Κύριε ο Θεός ημών, ειρήνην δός ημίν, Κύριε ο Θεός ημών, κτήσαι ημάς, Κύριε, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν, τό όνομά σου ονομάζομεν».

Αχραντός σου η γέννησις, Παρθένε άχραντε, άφραστος καί η σύλληψις, καί η ωδίς, άρρητος ο τόκος σου, νύμφη ανύμφυτε, Θεός γάρ ήν, όλον φορέσας εμέ.

Σήμερον ευφραινέσθωσαν, Αγγέλων τάγματα, άσμασι χορευέτωσαν οι εξ Αδάμ, ετέχθη γάρ ράβδος, τό άνθος βλαστάνουσα, Χριστόν τόν μόνον λυτρωτήν τού Αδάμ.

Σήμερον Εύα λέλυται τής καταδίκης, λέλυται καί ο Αδάμ, τής αρχαίας αράς, επί τή γεννήσει τή σή βοών άχραντε, Εν σοί τής φθοράς ελυτρώθημεν.

Δόξα σοι τώ δοξάσαντι, τήν στείραν σήμερον, έτεκε γάρ τήν ράβδον τήν αειθαλή, εξ επαγγελίας, εξ ής ανεβλάστησε Χριστός, τό άνθος τής ζωής ημών.

Δόξα...

Άναρχον προσκυνούμέν σε Τριάς αμέριστε, άκτιστον συναϊδιον καί συμφυή, εν μιά ουσία, τρισίν υποστάσεσιν, υπερφυώς κηρυττομένην αεί.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Γέγονεν η κοιλία σου Αγία Τράπεζα, έμεινεν η άγνεία σου ώσπερ τό πρίν, ασινής Παρθένε, Χριστός γάρ ο ήλιος, ως εκ παστού νυμφίος ώφθη εκ σού.

Καταβασία

«Ω τρισμακάριστον ξύλον, εν ώ ετάθη Χριστός, ο Βασιλεύς καί Κύριος, δι' ού πέπτωκεν ο ξύλω απατήσας, τώ εν σοί δελεασθείς, Θεώ τώ προσπαγέντι σαρκί, τώ παρέχοντι, τήν ειρήνην ταίς ψυχαίς ημών».

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Πρός Κύριονεκκήτους ο lωνάς εβόησε, Σύ με ανάγαγε, εκ πυθμένοςΆδου δέομαι, ίνα ως λυτρωτή, εν φωνή αινέσεως, αληθείας τε πνεύματι θύσω σοι».

Πρός Κύριον εν θλίψει στειρώσεως εβόησαν, τής Θεομήτορος, οι θεόφρονες γεννήτορες, καί ταύτην γενεαίς γενεών εκύησαν, εις κοινήν σωτηρίαν καί καύχημα.

Εδέξαντο ουράνιον δώρον αξιόθεον, τής Θεομήτορος, οι θεόφρονες γεννήτορες, αυτών τών Χερουβίμ υπερφέρον όχημα, τήν τού Λόγου καί Κτίστου λοχεύτριαν.

Ειρμός άλλος

«Ως ύδατα θαλάσσης φιλάνθρωπε, τά κύματα τού βίου χειμάζει με, αλλ' ώσπερ τόν Ιωνάν εκ τού κήτους, ανάγαγε εκ φθοράς τήν ζωήν μου, εύσπλαγχνε Κύριε».

Υμνούμεν τήν αγίαν σου γέννησιν, τιμώμεν καί τήν άσπορον σύλληψιν, σού νύμφη Θεόνυμφε καί Παρθένε, σκιρτώσι δέ σύν ημίν Αγγέλων τάξεις, καί τών Αγίων ψυχαί.

Αγίαν τών Αγίων υπάρχουσαν, οι σώφρονες πατέρες σου Άχραντε, ανέθεντό σε εν οίκω Κυρίου, ανατραφήναι σεμνώς, καί εις Μητέρα ετοιμασθήναι αυτώ.

Αι στείραι καί μητέρες χορεύσατε, θαρσείτε καί σκιρτήσατε άγονοι, η άτεκνος γάρ στείρα, τήν Θεοτόκον βλαστάνει, ήτις λύσει τών ωδίνων τήν Εύαν, καί τής αράς τόν Αδάμ.

Ακούω τού Δαυϊδ μελωδουντός σοι, Αχθήσονται παρθένοι οπίσω σου, αχθήσονται εις ναόν Βασιλέως, καί σύν αυτώ σε καγώ, θυγατέρα τού Βασιλέως υμνώ.

Δόξα...

Εν σοί τό τής Τριάδος μυστήριον, υμνείται καί δοξάζεται άχραντε, Πατήρ γάρ ηυδόκησε, καί ο Λόγος εσκήνωσεν εν ημίν, καί θείον Πνεύμα σοί επεσκίασε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Χρυσούν θυμιατήριον γέγονας, τό πύρ γάρ εν γαστρί σου εσκήνωσεν, ο Λόγος εκ Πνεύματος τού Αγίου, καί εν ανθρώπου μορφή καθωράθη, Θεογεννήτορ αγνή.

Καταβασία

«Νοτίου θηρός εν σπλάγχνοις, παλάμας Ιωνάς σταυροειδώς διεκπετάσας, τό σωτήριον πάθος προδιετύπου σαφώς, όθεν τριήμερος εκδύς, τήν υπερκόσμιον Ανάστασιν υπεζωγράφησε, τού σαρκί προσπαγέντος Χριστού τού Θεού, καί τριημέρω εγέρσει, τόν κόσμον φωτίσαντος».

Κοντάκιον

Ήχος δ' Αυτόμελον

Ιωακείμ καί Άννα όνειδισμού ατεκνίας, καί Αδάμ καί Εύα, εκ τής φθοράς τού θανάτου, ηλευθερώθησαν, Άχραντε, εν τή αγία γεννήσει σου, αυτήν εορτάζει καί ο λαός σου, ενοχής τών πταισμάτων, λυτρωθείς εν τώ κράζειν σοι, Η στείρα τίκτει τήν Θεοτόκον, καί τροφόν τής ζωής ημών.

Ο Οίκος

Η προσευχή ομού καί στεναγμός, τής στειρώσεως καί ατεκνώσεως Ιωακείμ τε καί Άννης, ευπρόσδεκτος, καί εις τά ώτα Κυρίου ελήλυθε, καί εβλάστησαν καρπόν ζωηφόρον τώ κόσμω, ο μέν γάρ προσευχήν εν τώ όρει ετέλει, η δέ εν παραδείσω όνειδος φέρει, αλλά μετά χαράς, η στείρα τίκτει τήν Θεοτόκον, καί τροφόν τής ζωής ημών.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Η' τού αυτού μηνός, τό Γενέθλιον τής Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου καί αειπαρθένου Μαρίας.

Στίχοι

· Πάσας αληθώς, Άννα, νικάς μητέρας,

· Μήτηρ έως άν σή γένηται θυγάτηρ.

· Εξάγαγε πρός φώς Θεομήτορα ογδόη Άννα.

Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι αυτάδελφοι, Ρούφος καί Pουφιανός, ξίφει τελειούνται.

Στίχοι

· Κλίνων εαυτόν Ρουφιανός τώ ξίφει,

· Μένω σε, φησί, Ρούφε, μή μέλλης, έπου.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Σεβήρος ξίφει τελειούται.

Στίχοι

· Ετοιμός ειμι πρός τό πάν οίσειν πάθος,

· Σεβήρος είπε, καί πρός με τό ξίφος;

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Αρτεμίδωρος πυρί τελειούται.

Στίχοι

· Αρτεμίδωρος ως καθάλλεσθαι σθένει,

· Καί τού πυρός φλέγοντος έργω δεικνύει.

Ο Άγιος νεομάρτυς Αθανάσιος ο εν Θεσσαλονίκη μαρτυρήσας κατά τό 1774 αγχόνη τελειούται.

Ταίς τών αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ειρμός

«Βάτος εν όρει πυράφλεκτος, καί δροσοβόλος κάμινος Χαλδαϊκή, σαφώς προγράφει σε Θεόνυμφε, τό γάρ θείον άϋλον εν υλική γαστρί, πύρ αφλέκτως εδέξω, διό τώ εκ σού τεχθέντι κράζομεν, Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Σού ταίς αϋλοις εμφάσεσιν, ονομοθέτης είργετο κατανοείν, τό μέγα Πάνσεμνε μυστήριον, μή φρονείν χαμαίζηλα, συμβολικώς παιδευόμενος ποτέ, διό εκπλαγείς τό θαύμα έλεγεν, Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Όρος καί πύλην ουράνιον, καί νοητήν σε κλίμακα θεοπρεπώς, χορός ο θείος προηγόρευσε, εκ σού γάρ λίθος τέτμηται, ουχ υποστάς εγχειρίδιον ανδρός, καί πύλην, δι' ής διήλθε Κύριος, τών θαυμασίων Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ειρμός άλλος

«Τών Χαλδαίων η κάμινος, πυρί φλογιζομένη, εδροσίζετο Πνεύματος, Θεού επιστασία, οι Παίδες υπέψαλλον, Ευλογητός ο Θεός ο τών Πατέρων».

Εορτάζομεν Άχραντε, καί πιστώς προσκυνούμεν, τήν αγίαν σου γέννησιν, τήν εξ επαγγελίας, δι' ής ελυτρώθημεν, τής αρχεγόνου αράς, επιφανέντος Χριστού.

Νύν η Άννα ευφραίνεται, καί βοά καυχωμένη, Στείρα ούσα γεγέννηκα, τού Θεού τήν Μητέρα, δι' ής τό κατάκριμα, τής Εύας λέλυται, καί η εν λύπαις ωδίς.

Ο Αδάμ ηλευθέρωται, καί η Εύα χορεύει, καί βοώσιν εν πνεύματι, πρός σέ τήν Θεοτόκον, Εν σοί ελυτρώθημεν, τής αρχεγόνου αράς, επιφανέντος Χριστού.

Στείραι άγονοι σπεύσατε, ψυχαί ητεκνωμέναι, ότι Άννα πολύτεκνος, καί νύν ευφραινομένη, μητέρες χορεύσατε, σύν τή Μητρί τού Θεού, καί συναγάλλεσθε.

Δόξα...

Τόν Πατέρα δοξάσωμεν, τόν Υιόν καί τό Πνεύμα, εν μονάδι θεότητος, Τριάδα Παναγίαν, αχώριστον άκτιστον, καί συναϊδιον καί ομοούσιον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Σύ Θεόν μόνη έτεκες, Παρθένε μετά τόκον, σύ τήν φύσιν εκαίνισας, τώ τόκω σου Μαρία, σύ τήν Εύαν έλυσας, τής πρωτογόνου αράς, Θεογεννήτορ αγνή.

Καταβασία

«Έκνοον πρόσταγμα τυράννου δυσσεβούς, λαούς εκλόνησε, πνένον απειλής καί δυσφημίας θεοστυγούς, όμως τρείς παίδας ουκ εδειμάτωσε, θυμός θηριώδης, ού πύρ βρόμιον, αλλ' αντηχούντι δροσοβόλω πνεύματι, πυρί συνόντες έψαλλον, ο υπερύμνητος τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί».

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Εν τή καμίνω τή τών Παίδων, προαπεικόνισας ποτέ, τήν σήν Μητέρα Κύριε, ο γάρ τύπος τούτους πυρός εξείλετο, αφλέκτως εμβατεύοντας, ήν υμνούμεν εμφανισθείσαν, διά σού τοίς πέρασι σήμερον, καί υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας».

Τής πρός Θεόν ημών καταλλαγής, η προορισθείσα σκηνή, τού είναι νύν απάρχεται, τεξομένη Λόγον ημίν παχύτητι, σαρκός εμφανιζόμενον, όν υμνούμεν οι εκ μή όντων, δι' αυτού τό είναι λαβόντες, καί υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Η τής στειρώσεως μεταβολή, τήν κοσμικήν τών αγαθών, διέλυσε στείρωσιν, καί τρανώς τό θαύμα Χριστόν υπέδειξε, βροτοίς επιδημήσαντα, όν υμνούμεν οι εκ μή όντων, δι' αυτού τό είναι λαβόντες, καί υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Ειρμός άλλος

«Ο στεγάζων εν ύδασι, τά υπερώα αυτού, ο τιθείς θαλάσση όριον ψάμμον, καί συνέχων τό πάν, σέ υμνεί ήλιος, σέ δοξάζει σελήνη, σοί προσφέρει ύμνον πάσα κτίσις, τώ Δημιουργώ καί Κτίστη

εις τούς αιώνας».

Ο ποιήσας παράδοξα, τή στειρωθείση γαστρί, ο ανοίξας Άννης άγονον μήτραν, καί καρπόν αυτή δούς, σύ Θεός άγιος, σύ Υιός τής Παρθένου, σύ εκ ταύτης σάρκα προσελάβου, τής αειθαλούς Παρθένου καί Θεοτόκου.

Ο σφραγίζων τήν άβυσσον, καί εξανοίγων αυτήν, ο ανάγων ύδωρ εν ταίς νεφέλαις, καί διδούς υετόν, σύ ο δούς Κύριε, ρίζης εκ τής ακάρπου εξανθήσαι,, Άννης τής αγίας, άχραντον καρπόν, τήν ράβδον τήν Θεοτόκον.

Σύ ο λύσας τά άλυτα, τής απαιδίας δεσμά, σύ ο δούς τή στείρα γόνιμον τόκον, καί καρπόν ευκλεή, ής Υιός γέγονας καί βλαστός ανεφύης, ήν Μητέρα έσχες κατά σάρκα, εν τή πρός ημάς Οικτίρμον επιδημία.

Γεωργέ τών φρενών ημών, καί φυτουργέ τών ψυχών, σύ ο άκαρπον γήν, εύκαρπον δείξας, σύ τήν πάλαι ξηράν, γόνιμον εύσταχυν, άρουραν καρποφόρον απειργάσω, Άνναν τήν αγίαν, άχραντον καρπόν ανθήσαι τήν Θεοτόκον.

Δόξα...

Ώ Τριάς υπερούσιε, μονάς συνάναρχε, σέ υμνεί καί τρέμει, πληθύς Αγγέλων, ουρανός καί η γή, άβυσσοι φρίττουσιν, άνθρωποι ευλογούσι, πύρ δουλεύει, πάντα υπακούει, σοί Τριάς αγία, φόβω τά εν τή κτίσει.

Καί νυν... Θεοτοκίον

Ώ καινότατον άκουσμα! Θεός Υιός γυναικός, καί ασπόρου τόκου, άνανδρος Μήτηρ, καί Θεός τό τεχθέν, ώ φρικτόν θέαμα! ώ συλλήψεως ξένης τής παρθένου! ώ αφράστου τόκου! όντως υπέρ νούν τά πάντα καί θεωρίαν.

Καταβασία

«Ευλογείτε Παίδες, τής Τριάδος ισάριθμοι, δημιουργόν Πατέρα Θεόν, υμνείτε τόν συγκαταβάντα Λόγον, καί τό πύρ εις δρόσον μεταποιήσαντα, καί υπερυψούτε τό πάσι ζωήν παρέχον, Πνεύμαπανάγιον εις τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Η Τιμιωτέρα ου στιχολογείται

Ο Ειρμός

«Η τόν πρό ηλίου φωστήρα, τόν Θεόν εξανατείλαντα, σωματικώς ημίν επιδημήσαντα, εκ λαγόνων παρθενικών, αφράστως σωματώσασα, ευλογημένη πάναγνε, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Ο τοίς απειθούσι λαοίς, εξ ακροτόμου βλύσας νάματα, τοίς ευπειθούσιν έθνεσι χαρίζεται, εκ λαγόνων στειρωτικών, καρπόν εις ευφροσύνην ημίν, σέ Θεομήτορ άχραντε, ήν επαξίως μεγαλύνομεν.

Τήν τής αποτόμμμμιου αρχαίας, αναιρέτιν αποφάσεως, καί τής Προμήτορος τήν επανόρθωσιν, τήν τού γένους τής πρός Θεόν αιτίαν οικειώσεως, τήν πρός τόν Κτίστην γέφυραν, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν.

Ειρμός άλλος

«Αλλότριον τών μητέρων η παρθενία, καί ξένον ταίς παρθένοις η παιδοποιϊα, επί σοί Θεοτόκε αμφότερα ωκονομήθη, Διό σε πάσαι αι φυλαί τής γής, απαύστως μακαρίζομεν».

Επάξιον Θεομήτορ τής σής αγνείας, τόν τόκον εκληρώσω δι' επαγγελίας, τή ποτέ γάρ ακάρπω, θεόβλαστος καρπός εδόθης, διό σε πάσαι αί φυλαί τής γής, απαύστως μακαρίζομεν.

Πεπλήρωται τού βοώντος η προφητεία, φησί γάρ, Αναστήσω σκηνήν τήν πεπτωκυίαν, τού ιερού Δαυϊδ, εν σοί, Άχραντε προτυπωθείσαν, δι' ής ο σύμπας τών ανθρώπων χούς, εις σώμα ανεπλάσθη Θεώ.

Τά σπάργανα προσκυνούμέν σου Θεοτόκε, δοξάζομεν τόν δόντα καρπόν τή πρώην στείρα, καί ανοίξαντα μήτραν, τήν άγονον εκ παραδόξου, ποιεί γάρ πάντα όσα βούλεται, Θεός ων παντεξούσιος.

Εβλάστησας νυμφοτόκε Άννα θεόφρον, εκ μήτρας παρ' ελπίδα, καί εξ επαγγελίας, παρθενόφυτον άνθος, θεόβλαστον αγνείας κάλλος, διό σε πάντες μακαρίζομεν, ως ρίζαν τής ζωής ημών.

Δόξα...

Αλλότριον τοίς ανόμοις εστί δοξάζειν, τήν άναρχον Τριάδα, Πατέρα καί Υιόν τε, καί τό Άγιον Πνεύμα, τήν άκτιστον παγκρατορίαν, δι' ής ο σύμπας κόσμος ήδρασται, τώ νεύματι τού κράτους αυτής.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Εχώρησας έν γαστρί σου Παρθενομήτορ, τόν ένα τής Τριάδος Χριστόν τόν Βασιλέα, όν υμνεί πάσα κτίσις, καί τρέμουσιν οι άνω θρόνοι, αυτόν δυσώπει πανσεβάσμιε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καταβασία

«Μυστικός εί Θεοτόκε Παράδεισος, αγεωργήτως βλαστήσασα Χριστόν, υφ' ού τό τού Σταυρού, ζωηφόρον εν γή, πεφυτούργηται δένδρον, δι' ού νύν υψουμένου, προσκυνούντες αυτόν, σέ μεγαλύνομεν».

Ετέρα

«Ο διά βρώσεως τού ξύλου, τώ γένει προσγενόμενος θάνατος, διά Σταυρού κατήργηται σήμερον, τής γάρ Προμήτορος η παγγενής, κατάρα διαλέλυται, τώ βλαστώ τής αγνής Θεομήτορος, ήν πάσαι αι Δυνάμεις, τών ουρανών μεγαλύνουσι».

Εξαποστειλάριον

Γυναίκες ακουτίσθητε

Αγάλλονται τά πέρατα, τής οικουμένης σήμερον, εν τή γεννήσει σου Κόρη, Θεοκυήτορ Μαρία, καί απειρόγαμε νύμφη, εν ή καί τών φυσάντων σε, τό λυπηρόν διέλυσας, τής ατεκνίας όνειδος, καί τής Προμήτορος Εύας, τήν εν τώ τίκτειν κατάραν.

Έτερον όμοιον

Αδάμ ανακαινίσθητι, καί Εύα μεγαλύνθητι, Προφήται σύν Αποστόλοις, χορεύσατε καί Δικαίοις, κοινή χαρά εν τώ κόσμω, Αγγέλων τε καί ανθρώπων, εκ τών Δικαίων σήμερον, Ιωακείμ καί τής Άννης, γεννάται η Θεοτόκος.

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους δ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια γ' δευτερούντες τό α'.

Ήχος α'

Ώ τού παραδόξου θαύματος

Ώ τού παραδόξου θαύματος! η πηγή τής ζωής, εκ τής στείρας τίκτεται, η χάρις καρπογονείν, λαμπρώς απάρχεται, Ευφραίνου Ιωακείμ, τής Θεοτόκου γεννήτωρ γενόμενος, ουκ έστιν άλλος ως σύ, τών γηγενών γεννητόρων θεόληπτε, η γάρ θεοδόχος Κόρη, τού Θεού τό σκήνωμα, τό πανάγιον ορος, διά σού ημίν δεδώρηται.

Ώ τού παραδόξου θαυματος! ο εκ στείρας καρπός, αναλάμψας νεύματι, τού πάντων Δημιουργού, καί παντοκράτορος, ευτόνως τήν κοσμικήν, τών αγαθών διαλέλυκε στείρωσιν, Μητέρες σύν τή Μητρί, τής Θεοτόκου χορεύσατε κράζουσαι, Κεχαριτωμένη χαίρε, μετά σού ο Κύριος, ο παρέχων τώ κόσμω, διά σού τό μέγα έλεος.

Όμοιον

Στήλη σωφροσύνης έμψυχος, καί λαμπρόν δοχείον, αποστίλβον χάριτι, η Άννα η ευκλεής, φανείσα τέτοκε, τήν πρόβολον αληθώς, τής παρθενίας τό θείον απάνθισμα, τήν πάσαις παρθενικαίς, καί παρθενίας ποθούσαις τό χάρισμα, τό τής παρθενίας κάλλος, εμφανώς βραβεύουσαν, καί παρέχουσαν πάσι, τοίς πιστοίς τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Αύτη ημέρα Κυρίου, αγαλλιάσθε λαοί, ιδού γάρ τού φωτός ο νυμφών, καί η βίβλος τού λόγου τής ζωής, εκ γαστρός προελήλυθε, καί η κατά ανατολάς πύλη αποκυηθείσα, προσμένει τήν είσοδον, τού Ιερέως τού μεγάλου, μόνη καί μόνον εισάγουσα Χριστόν εις τήν οικουμένην, πρός σωτηρίαν τών ψυχών ημών.

Δοξολογία Μεγάλη, καί Απόλυσις

Εις τήν Λειτουργίαν, Τυπικά, καί εκ τών Κανόνων, Ωδή γ' καί ς'.

Αντίφωνον Α'

Στίχος α'. Μνήσθητι Κύριε τού Δαυϊδ καί πάσης τής πραότητος αυτού.